EDİLGEN - Gülsena Omay Sözbilir
Yanından geçiyorum şu anda. Elin yanağında, bakışların caddenin en sonunda... Uzun saplı mavi çantanı kolundan çıkarmadan yanına koymuş, bankta oturuyorsun.
Ben de seni tanımıyorum aslında. Hakkında bildiklerim; mavi bir çantan var uzun saplı geniş, siyah postalların var, elin var yanağında, güzel ellerin var, bir de ben varım aynı sokakta.
Yanında geçiyorum ya ben, duruyorum aslında. Zaman da duruyor benimle. Sana bakıyoruz. Dalgınsın biraz. Düşüncülerini bilmediğim gibi gözlerini de bilmiyorum yakından, sesini de duymadım hiç. Cümleler devriliyor içimde sana, konuşamıyorum. Zaten konuşsam da anlatamam ki derdimi. Yazmayı denesem, mümkün değil. Keşke bir şey olsa varlığımı fark etsen.
Caddeler geçtim herkes kadar. Banklar gördüm hepsinde. Kızlar otururdu bazılarında. Ama hiç birinin mavi çantası yoktu. Siyah postalları ve güzel elleri yoktu. Bakışları yoktu caddenin sonunda. Hiçbirinin düşüncelerini merak etmedim, hiçbir caddeyi önemsemedim baktıkları için ve daha önce hiç böyle güzel eller görmedim.
Biraz daha durursa zaman fark eder misin beni? İçimden hiç bu kadar çok konuşmak gelmedi. Ama devrik cümlelerim anlamlanmaz ki birbiri ardına. Ne kadar çok konuşsam da anlatamam ki derdimi.
Baştan başlasam: Mesela neden geçiyordum bu sokaktan ya da nereye gidiyordum? Daha önce buradan geçtiysem bankı fark etmiş miydim? Caddenin sonuna dikkat etmiş miydim? Daha sonra nereye gitmiştim?
Olmuyor işte, anlatmam mümkün değil. Başlayamıyorum bile...
Keşke ben anlatmadan hissetsen beni. Önce fark etsen sonra o kadar iyi anlasan ki aklında kalsam, belki de yazsan. Kim olduğum önemli değil, benden sana hissettiklerimi yazabilir misin? Böyle güzel elleri olunca insanın...
Belki de ben bu anı düşünürken bir yerde, sen de beni yazarsın güzel ellerinle. Kalemin son noktayı koyana kadar yazıya, beni yazarsın sana. Bitince de okursun benden gibi. Belki de temize bile çekersin sonra.
İşte sana anlatmak istediklerim bunlardı. Ne güzel yazdın. Ben yapamazdım.
Zaten beni bilirsin cümlelerim devrilirdi, anlatamazdım.
Ocak 2005